Το ελληνικό το αισθανόμαστε σαν μία αρετή φωτός που διώχνει το σκιερό, το θαμπό και αποφεύγει το αλλόκοσμο του μυστηρίου, που δίνει σαφήνεια στη γραμμή και το περίγραμμα, που φέρνει τα αντικείμενα σε απόσταση μιάς χερολαβής. Μιάν αρετή μέτρου που δεν σηκώνει την υπερβολή και την υπέρταση, που θυσιάζει τα τιτανικά και τα γιγάντια στα ολύμπια και στα ανθρώπινα, που ηνιοχεί την ψυχή και μετά απο κάθε της ξέσπασμα, όσο πιο γοργά μπορεί, την ξαναφέρνεισ το μέσο ρείθρο, που στρέφεται προς το όλο θυσιάζοντας την ηδονική λεπτομέρεια στην πειθαρχία αυτού του όλου και το πάθος της αίσθησης στην τάξη της ιδέας. Μιαν αρετή μέτρου που θαυμαστά συγωνεύει εντός της και το άμετρο προσθέτωντάς του την συνειδητότητα και την ευλίγιστη ιδορροπία των μερών.....
Έλλογο είναι το ελληνικό χωρίς να δουλεύει στον διανοητικό λόγο, εγκόσμιο,χωρίς να του απολείπη του μυστικού η απεραντοσύνη, ιδεατό χωρίς να μακραίνη απο τα πράγματα, άξιο να συμφιλιώνη τη διάσταση των αντιθέσεων χωρίς να καταπνίγει την ύπαρξή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου