Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Κοινές φράσεις

Αβρόχοις ποσί:  Όταν οι άνθρωποι του μακρινού παρελθόντος ήθελαν να διαβούν κάποιο ρυάκι ή ποτάμι, τοποθετούσαν μέσα στο νερό συνήθως πέτρες και πατώντας πάνω σ' αυτές διέσχιζαν το ποτάμι "αβρόχοις ποσί". 

Αμέτι μουχαμέτι
Στα τούρκικα υπάρχει η έκφραση «ümmeti Muhammet» ‘έθνος του Μωάμεθ’, με την οποία οι μουσουλμάνοι αναφέρονται στο σύνολο των ομόθρησκών τους. Κατά την Τουρκοκρατία χρησιμοποιήθηκε και ως πολεμική ιαχή, η οποία ερμηνεύτηκε από τους Έλληνες ως όρκος/δέσμευση για την κατάκτηση της  νίκης. Έτσι, πέρασε στα ελληνικά με την έννοια ‘πάση θυσία’ ως «αμέτι μουχαμέτι» - πιθανόν με παρετυμολογική επίδραση από το όνομα Αχμέτ ή από τον όρκο «Μά το Μουχαμέτη!».

Αποδιοπομπαίος τράγος:  Η Εκκλησία στα πρώτα χρόνια του βίου της σε μια προσπάθεια να δαιμονοποιήσει την προηγούμενη θρησκεία , βρήκε στο πρόσωπο του Πάνα τον "αποδιοπομπαίο τράγο" και από τότε ο ίδιος ο Διάβολος εμφανίζεται συχνά ως τραγόμορφος , τραγοπόδαρος κτλ.

Φυλακές Διαβατών: Είναι οι φυλακές στις οποίες οδηγούνται από τις αρχές οι διαβάτες που περιπλανιούνται άσκοπα για ώρες στους δρόμους. Από τους διαβάτες λοιπόν που είναι έγκλειστοι εκεί πήραν το όνομά τους οι φυλακές, γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη δόξα της ιστορίας τους τον περασμένο αιώνα που αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες ήταν ανύπαρκτα στον Ελλαδικό χώρο.

Κύκνειο άσμα: Η φράση αυτή προέρχεται από την πρόσφατη ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Αποτελείται από τις λέξεις «κυκ» (αγγλ. kick=κλωτσώ, λακτίζω), «νείο» (ο γνωστός Nio, ο χαρακτήρας που υποδυόταν στο φιλμ «Matrix» ο Κιάνου Ριβς, και, «άσθμα», που με την πάροδο λίγων ετών και την αμερικανική προφορά της λέξης, μετετράπη σε «ασμα». Η φράση ειπώθηκε όταν ο πρωταγωνιστής Κ. Ριβς υποδυόμενος τον Nio, παρουσιάσε έντονη δυσφορία και δυσκολία στην αναπνοή του όταν έπρεπε να γυριστούν οι περιβόητες σκηνές με τις κλωτσιές που κερνούσε τους αντιπάλους του. Έτσι λοιπόν η φράση «KickNio ασμα», σημαίνει ότι αν γενικά τηρείς μία επιθετική στάση στη ζωή σου, είναι πολύ πιθανό να κουραστείς, να μην αντέξεις, να καταπονηθεί ο οργανισμός σου.

Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι: Η φράση αυτή γεννήθηκε μέσα στα γήπεδα του ελληνικού ποδοσφαίρου περί τα τέλη της δεκαετίας του 20. Ο Ανέστης Μάης ήταν αμυντικός της ομάδας του Ντροπαλού Ελευσίνας, γνωστός εκτός από την μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία και για την πρωτοφανή αγριότητα που τον διέκρινε όταν μάρκαρε τους αντιπάλους του. Κάποιες φορές μετά τον αγώνα έστηνε καρτέρι έξω από τα γήπεδα ή απο τα αποδυτήρια των αντίπαλων ομάδων με σκοπό να επιτεθεί είτε σε συγκεκριμένους αντιπάλους ή ακόμα και σε ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα. Ο Μάης ήταν πολύ μεγαλόσωμος αθλητής, με διαστάσεις γίγαντα αναλογικά με εκείνη την εποχή, αλλά το κύριο όπλο του ήταν η οδοντοστοιχία του, που τη χρησιμοποιούσε για να εκδικηθεί όσους αντιπάλους τον εξόργιζαν. Κάποτε μάλιστα είχε εξουδετερώσει ολόκληρη την ομάδα του Ατέρμονου Βόλου, δαγκώνοντας πρπονητή και παίκτες σε άγριο καβγά μετά το ματς. Όταν λοιπόν η ομάδα του Μάη ήταν στις δόξες της, είχε κληρωθεί να παίξει στο κύπελλο Ελλάδος του 1928 με τον Παναθηναϊκό, που ως γνωστό έχει σήμα το τριφύλλι. Ο Μάης όμως ήταν βαριά άρρωστος από μαλάρια εκείνη την περίοδο και διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο να πεθάνει. Οι συμπαίκτες του, σε μια επίσκεψή τους στο σπίτι του ετοιμοθάνατου Ανέστη Μάη, αμέσως μετά την κλήρωση του κυπέλλου, προσπαθούσαν να εμψυχώσουν το μεγαλόσωμο αμυντικό με την παραπάνω φράση, ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει την αρρώστια και να παίξει στον ιστορικό αγώνα, μια που χωρίς αυτόν ήταν σίγουρο ότι δε θα τα κατάφερναν. Έτσι, «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι», σημαίνει «κάνε κουράγιο, γίνε δυνατός και όλα μπορείς να τα καταφέρεις» και διατηρεί μέχρι σήμερα τη σημασία της.

Καλομελέτα κι έρχεται: Η φράση αυτή έχει τις ρίζες της στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και προέρχεται από τις εξής λέξεις: «Καλομελέτα» (Calomeletta), που ήταν ένα πλούσιο προάστιο της Ρώμης, στο οποίο άνθιζαν οι τέχνες, τα γράμματα και ο τουρισμός και τη λέξη «καίρχεται» που δεν είναι άλλη από τη γνωστή σε όλους μας λέξη «καίγεται». Όταν λοιπόν ο Νέρων, ο γνωστός πυρομανής αυτοκράτορας της Ρώμης ξεκίνησε να βάζει τις πρώτες πυρκαγιές, τότε, τα περίχωρα της Ρώμης προσπαθούσαν να προστατευτούν. Όλοι όμως γνώριζαν ότι η πολιτεία της Calomeletta ήταν η αγαπημένη του αυτοκράτορα, αφού εκεί πήγαινε για να χαλαρώνει, να διοργανώνει όργια και να παραθερίζει με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Αυτό προσέδιδε μια σιγουριά στους κατοίκους της κοσμικής Calomeletta και είχαν πάψει να φοβούνται και να προστατεύονται από επικείμενο εμπρησμό. Κάποια στιγμή, όταν ο Νέρων ήταν εκεί και παραθέριζε, κάποιος του σέρβιρε κρύο φαγητό. Αμέσως ο αυτοκράτορας ρώτησε το σερβιτόρο από που κατάγεται με σκοπό να κάψει την πόλη ή το χωριό του, αφήνοντας όμως τον ίδιο να ζήσει. Ο σερβιτόρος, ενω καταγόταν από την Νάπολη, σκέφτηκε αμέσως να ισχυριστεί ότι είναι γηγενής, Καλομελετιώτης. Έτσι ο Νέρων εν μία νυκτί έκαψε την Καλομελέτα και το γεγονός έλαβε μεγάλες διαστάσεις στον τότε γνωστό κόσμο και κληροδοτήθηκε από εκεί στο Βυζάντιο η έκφραση «Καλομελέτα καίγεται» και, μετέπειτα «Καλομελέτα κι έρχεται», που σημαίνει ότι τα καλά πράγματα στη ζωή μπορεί σε μια στιγμή να καταστραφούν χωρίς ιδιαίτερο λόγο, όπως ακριβώς κάηκε η Καλομελέτα από μια επιπολαιότητα κάποιου.

Φθινόπωρο: Η λέξη αυτή προήλθε από μία δεισιδαιμονία των πρώτων κατοίκων της Σιγκαπούρης και βρίσκει τις ρίζες της αρκετούς αιώνες πίσω. Οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης λοιπόν, όταν θέλουν να ξορκίσουν μία κακή σκέψη ή γενικότερα κάτι αρνητικό, δε φτύνουν τον κόρφο τους, όπως οι Έλληνες για παράδειγμα, αλλά ολόκληρο το σώμα τους, όπου δηλαδή έχουν πόρους. Από εκεί πήρε την ονομασία του το «Φτυνόπορο» (φτύνω + πόρος) ή «¨Φθινόπωρο» όπως έχει φτάσει σε εμάς σήμερα η ονομασία του. Και γι’ αυτό το λόγο η έννοια που καλύπτει είναι αυτή της εποχής εκείνης του χρόνου που είναι η πιο θλιμμένη, μουντή και κακότυχη.
Κυριλέ: Η έκφραση αυτή δε θα μπορούσε να προέλθει από κάποιον άλλο, παρά μόνο από τον σπουδαίο θρησκευτικό διδάσκαλο, που μαζί με τον σύντροφό του τον Μεθόδιο, κήρυττε τα χριστιανικά ιδεώδη στους Σλάβικους λαούς στα χρόνια της Βυζαντινής αυτκρατορίας, τον Κύριλλο. Έτσι, η λέξη «κυριλέ» που προέρχεται από το όνομα του δασκάλου της χριστιανοσύνης και χρησιμοποιείται με την ίδια σημασία σε όλη την Οικουμένη, σημαίνει κάτι το ηθικό, το χρηστό, το ταπεινό. «Κυριλέ», λοιπόν, χαρακτηρίζονται οι ιερείς, οι καλόγριες και οι καλόγεροι και, τιμητικά, οι δάσκαλοι (εξαιτίας της διδασκαλικής ιδιότητας του Κυρίλλου) και δεν επιτρέπεται από τον άγραφο νόμο της ηθικής να χαρακτηρίζεται οποιοσδήποτε άλλος.

Σιγά τον πολυέλαιο: Ο διασημότερος Ιάπωνας έμπορος αυτοκινήτων της δεκαετίας του 1920, ο Yoshimura Sigato (Γιοσιμούρα Σιγάτο), είναι δικαιωματικά ο πατέρας της φράσης. Την εποχή εκείνη τα αυτοκίνητα είχαν μία ακανόνιστη μορφή και κάθε κατασκευή που ήταν εφικτό να τσουλήσει στο δρόμο χαρακτηριζόταν «αυτοκίνητο». Η παραγωγή δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή παραγωγή αυτοκινήτων και οι έμποροι έδιναν καθημερινά σκληρό αγώνα για να ανακαλύψουν δημιουργούς και να αγοράσουν εφευρέσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως οχήματα και, κατά συνέπεια, να μεταπωληθούν στους υποψηφίους οδηγούς-αγοραστές. Ο Sigato ήταν τόσο καλός και οξυδερκής πωλητής, που όταν οι άλλοι στέρευαν από αυτοκίνητα, εκείνος τοποθετούσε ρόδες σε κάθε λογής αντικείμενο, όπως σε σωληνάρια, σε κάδους, σε κάδρα και, ως αποκορύφωμα, σε φωτιστικά και πολυελαίους, που έδειχναν και πιο εντυπωσιακά, για να τα μοσχοπουλήσει. Έτσι η φράση «Sigato…ν πολυέλαιο» σημαίνει ότι «μπορεί να έχεις κάτι που μοιάζει υπερσύγχρονο, αλλά πρόσεχε, μπορεί να σε έπιασαν κότσο (να στο πούλησε κάποιος σαν τον Σιγάτο…), μην υπερβάλλεις και μην επιδεικνύεσαι!»

Και του πουλιού το γάλα: Η έκφραση αυτή προήλθε από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό. Στην αμερικανική ήπειρο λοιπόν, όπου πολλοί Έλληνες μετέβησαν λόγω οικονομικών δυσκολιών, ζούσαν κάποια συμπαθέστατα πτηνά, τα γαλόπουλα. Αυτά εκτός του ότι ήταν πολύ φιλικά με τους ανθρώπους και δεν τους φοβούνταν, είχαν τη μαγική ικανότητα να παράγουν γάλα, πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά για τον άνθρωπο και ικανό να συντηρήσει έναν μέσο ανθρώπινο οργανισμό για πολύ καιρό ζωντανό, σε συνδυασμό με κατανάλωση νερού. Αφού όμως τα γαλόπουλα παρήγαν το γάλα, την επόμενη ώρα έπεφταν νεκρά. Το γάλα λοιπόν, ήταν κάτι σαν την ψυχή τους. Έβγαινε και πέθαιναν. Πέθαιναν όμως αφού είχαν δώσει ζωή σε κάποιον άνθρωπο, γεγονός που κατατάσσει το γαλόπουλο στην κατηγορία του πιο χρήσιμου πτηνού. Οι μετανάστες για πολλά χρόνια τρέφονταν με γάλα από γαλόπουλο, προβαίνοντας ουσιαστικά, χωρίς να το θέλουν, σε γενοκτονίες πουλιών μέσα στις πρώτες δεκαετίες. Όταν το γαλόπουλο είχε γίνει πια δυσεύρετο, οι Έλληνες είχαν ορθοποδήσει και δεν το είχαν ανάγκη. Εξάλλου ποτέ οι Έλληνες δε σκότωναν γαλόπουλα από χόμπυ, από κακία ή για να φάνε το κρέας τους, αφού αυτό δεν είναι βρώσιμο, αλλά απλά και μόνο για να ζήσουν οι ίδιοι. Έτσι η φράση «(θα πιεις) και του πουλιού το γάλα» σημαίνει ότι θα πρέπει να θυσιάσεις κάτι σημαντικό, ίσως ισάξιο με μία ζωή, για να μπορέσεις να ορθοποδήσεις.

Γουατεμάλα: Άλλη μία ονομασία που σχηματίστηκε από Έλληνες κατοίκους του εξωτερικού. Για να είμαστε ακριβείς όταν ανακαλύφθηκε η χώρα που μετέπειτα ονομάστηκε Γουατεμάλα ήταν ήδη αρκετά ανεπτυγμένη και διέθετε ζωήλατα οχήματα που άλλες, γνωστές στον τότε κόσμο χώρες δεν είχαν φανταστεί ακόμα. Πρωτοπατήθηκε από Ελληνοαμερικανούς (πλην των ντόπιων που ήδη κατοικούσαν εκει) οι οποίοι όταν συνειδητοποίησαν ότι κινδυνεύουν από τις ακανόνιστες πορείες των οχημάτων αυτών στο δρόμο, είχαν αρχίσει να εκνευρίζονται, αναφωνώντας με θυμό για κάθε οδηγό που έβαζε σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα «What a malakas!». Έτσι, επειδή αυτή η φράση ακουγόταν ολοένα και περισσότερο στη χώρα αυτή, είχε γίνει πια συνυφασμένη με το όνομά της. «What a malakas…», «What a mala…», «Whatamala…», «Γουατεμάλα» στις μέρες μας. Ισχύει πάντως ότι ακόμα και σήμερα η Γουατεμάλα φημίζεται για τους κακούς οδηγούς της.

Διαζύγιο: Η λέξη προέρχεται από την αρχαιότητα, όπως προδίδουν τα συνθετικά της «Δίας» και «ζύγι». «Διαζύγια» ονομάζονταν στην αρχαία Ελλάδα οι αγορές (παράνομες στην πλειοψηφία τους) στις οποίες πωλούνταν με το κιλό είδωλα και ομοιώματα του βασιλιά των Θεών του Ολύμπου, Δία. Καθώς η αγοραπωλησία βαριών ειδώλων και αγαλμάτων ήταν παράνομη από το νόμο του Σόλωνα στην αρχαία Αθήνα, τα διαζύγια, οι παράνομες δηλαδή αγορές γίνονταν σε υπόγεια και σημεία στα οποία ήταν δύσκολο να εντοπιστούν οι συναλλασσόμενοι. Στις μέρες μας έχει φτάσει μέχρι σήμερα με εντελώς λανθασμένη έννοια, αλλά στην πραγματικότητα η λέξη «διαζύγιο» σημαίνει κάτι παράνομο με υποβόσκουσα προσβολή προς τα θεία.

«Για ψύλλου πήδημα» ΚΑΙ «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα»: Οι φράσεις αυτές βρίσκουν τις ρίζες της στην αρχαιότητα και προέρχονται από τον πασίγνωστο νάνο ολυμπιονίκη Ψύλλο, τον υιό του Κονιδίωνα. Ο υπερφυσικός αυτός νάνος δεχόταν σε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή του τα πειράγματα των συνανθρώπων του, καθώς εκείνη την εποχή το να είσαι νάνος σήμαινε είτε ότι είσαι ανίκανος να ζήσεις σωστά ή ότι είσαι θεός. Αφού λοιπόν ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους θεωρούταν ανίκανος και απλά αστείος. Ο Ψύλλος ο Ρόδιος λοιπόν αποφάσισε να προπονηθεί και να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες για να κλείσει τα στόματα όσων τον ενέπαιζαν. Με υπερπροσπάθεια λοιπόν, κατάφερε να κερδίσει το αγώνισμα του άλματος εις ύψος στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έλαβαν χώρα στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Ρόδο. Από εκεί βγήκε και η γνωστή φράση «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα», την οποία λέγεται ότι την είπε ο πατέρας του στον Ψύλλο λίγο πριν τον αγώνα για να τον εμψυχώσει. Η φράση «για Ψύλλου πήδημα λοιπόν», σημαίνει ότι όταν κάποιος έχει μεγάλη θέληση μπορεί να υπερνικήσει τη φύση και να καταφέρει το ακατόρθωτο. Η φράση δε «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα» λέγεται για να εμψυχώσουμε κάποιον να κάνει το ακατόρθωτο ή, στις μέρες μας πλέον, χρησιμοποιείται κατ’ εξοχήν απο τους τουρίστες στη Ρόδο, για να εμψυχώσουν ο ένας τον άλλο στο καμάκι και στην προσπάθεια επίτευξης σεξουαλικής επαφής με κάποια ντόπια, Ροδίτισσα. Μάλιστα, σχετικά με την πρώτη φράση, λένε ότι αν έχεις καθαρή ψυχή και εσωτερική γαλήνη και κοιτάξεις τον ουρανο της Ρόδου κάποιο βράδυ μεταξύ 10 και 20 Αυγούστου, ίσως να δεις τα αστέρια να σχηματίζουν τη μορφή ενός νάνου με σηκωμένα τα χέρια, σα να πανηγυρίζει. Δεν είναι άλλος από τον Ψύλλο…

Αναπτήρας: Η λέξη αυτή δε σημαίνει κάτι άλλο από το φρουρό-σωματοφύλακα κάποιου εξέχοντος προσώπου. Προέρχεται από τις λέξεις «άναξ» και «τηρώ». Άναξ σημαίνει στα αρχαία ελληνικά «βασιλιάς». Στην αρχαιότητα λοιπόν, ο αναπτήρας ήταν αυτός που «τηρούσε» δηλ. κοιτούσε το βασιλιά σε κάθε κίνησή του με σκοπό την ασφάλειά του και την αποτροπή οποιουδήποτε επικίνδυνου για τον βασιλία (τον άνακτα) περιστατικού. Αρχικά η λέξη προφερόταν «αναξτήρας», αλλά χάριν ευφωνίας καθιερώθηκε μετά τον 5ο αιώνα π.Χ. ως «αναπτήρας».

Αμέτι μουχαμέτι: Η φράση προέρχεται από την Οθωμανική ιστορία, όπως προδίδει η προφορά της. Ο Μωάμεθ (Μοχάμεντ:Mohammed) ο πορθητής, είχε έναν δίδυμο αδεφό, τον Άχμεντ (Ahmed). Ο Άχμεντ ήταν πολύ γεννάιος, αλλά πάντα στο τέλος επισκιαζόταν από τον φαινομενικά ρωμαλέο αδερφό του, τον Μοχάμεντ. Στους πολέμους και στις μάχες, ο Άχμεντ πολεμούσε πάντα γενναία και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των εχθρών του. Ο Μοχάμεντ αντιθέτως κάπου λούφαρε κατά τη διάρκεια της μάχης αφού γνώριζε εξ αρχής ότι ο γενναίος αδερφός του θα έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά και εμφανιζόταν προς το τέλος της μάχης θριαμβευτής και υπερηφανευόμενος για τη νίκη. Ο Άχμεντ αγαπούσε πολυ τον αδερφό του και γι’ αυτό δεν είχε κάνει ποτέ θέμα στο σπίτι. Σε κάποια μάχη όμως ο Άχμεντ έπεσε από εχθρικό βέλος που τον βρήκε στην πλάτη. Όταν βρέθηκε το πτώμα του μετά το τέλος της νικηφόρας πάντως μάχης όλος ο στρατός νόμιζε ότι ο Άχμεντ είχε δειλιάσει και είχε τραπεί σε φυγή και εξαιτίας αυτού τον πέτυχε το βέλος στην πλάτη. Αμέσως λοιπόν αναφώνησαν «Αμέτι Μουχαμέτι!», δηλαδή «Άχμεντ έγινες Μοχάμεντ», που σήμαινε «Άχμεντ, έγινες κι εσύ δειλός, σαν τον Μοχαμεντ!». Η φράση σώζεται μέχρι σήμερα με αυτή τη σημασία, δηλαδή ότι κάποιος χάθηκε άδοξα είτε στον προσωπικό είτε στον επαγγελματικό τομέα της ζωής του, ενώ δεν άξιζε τέτοια τύχη. Έρευνες που έλαβαν χώρα αργότερα, επιβεβαίωσαν ότι ο Άχμεντ δεν είχε τραπεί σε φυγή αλλά γύρισε την πλάτη στον εχθρό, γιατί τον φώναξε ο αδερφός του ο Μοχάμεντ που ήταν ξαπλωμένος πίσω από έναν βράχο στο πεδίο της μάχης, για να του ζητήσει το αιχμηρό σπαθί του για να κόψει μία παρανυχίδα που τον ενοχλούσε.

Ειρωνία της τύχης: Η φράση αυτή ακούστηκε πρώτη φορά στην αρχαία Σαντορίνη. Στο χωριό Οία λοιπόν, το οποίο σήμερα είναι γνωστό για το ηλιοβασίλεμά του, κατά την αρχαιότητα μαζεύονταν όλοι οι ήρωες του πολέμου και οι ολυμπιονίκες μία φορά το χρόνο για να γιορτάσουν τις νίκες και τον ηρωισμό τους. Ήταν κάτι σαν χώρος για πάρτυ, οινοποσίας και άφθονης διασκέδασης. Από εκεί πήρε λοιπόν την έννοιά της η πρώτη λέξη (ειρωνία: ήρωες+Οία=Ηρώων Οία: Ηρωνοία, μετέπειτα άρχισε να γράφεται ως έχει, από σαφώς επηρεασμένους από τη θεατρική «τραγική ειρωνία» συγγραφείς της αρχαιότητας). Η Τύχη ήταν η μόνη γυναίκα που ζούσε στη Σαντορίνη και φρόντιζε τους ήρωες στα πάρτυ τους, ώστε να μη λείψει τίποτα από τα γλέντια τους. Ήταν εγκατεστημένη όλο το χρόνο στο νησί, στην περιοχή της Οίας και προετοιμαζόταν για την καθιερωμένη γιορτή, φροντίζοντας να έχει το χώρο καθαρό και πανέτοιμο. Με τα χρόνια, η Οία πέρασε στην πλήρη δικαιοδοσία της Τύχης. Φήμες λένε ότι η Τύχη είχε αναλάβει και την «ανακούφιση» των ηρώων κατά τη διάρκεια των γλεντιών, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί ως σήμερα.

Τουρσί: Η λέξη αυτή είναι απλή και λογικά οι περισσότεροι θα γνωρίζετε από πού προήλθε, αλλά αποτελεί χρέος μας να δηλώνουμε ακόμα και τα εννοούμενα, έστω κι αν αυτό κάνει άχαρο το ρόλο μας. Η λέξη προέρχεται από την αγγλική λέξη tour (τουρ), που σημαίνει «περιήγηση» και την ιταλική λέξη si (σι), που σημαίνει «ναι». Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο λοιπόν, όταν η Ιταλία και η Γερμανία, οι δύο χαμένες της αναμέτρησης, προσπαθούσαν να ορθώσουν εκ νέου το ανάστημά τους και να ανασυγκροτηθούν, οργανώνονταν από μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία της Βρετανίας, εκδρομές προς τις δύο παραπάνω χώρες, σε εξευτελιστικές τιμές. Έτσι λοιπόν, όταν έβγαινε μία καινούρια προσφορά για ταξίδι στην Ιταλία, οι Άγγλοι αστειευόμενοι έλεγαν: «Tour? Si!», δηλ. «εκδρομή; Ναι!», σε μισά αγγλικά και μισά ιταλικά. Η αλήθεια είναι ότι η κίνηση των «τουρσί» όπως ονομάστηκε στη συνέχεια, έδωσε ώθηση στην Ιταλία να αναπτυχθεί εκ νέου μέσω του τουρισμού της και να επανακάμψει. Αργότερα, το «τουρσί», κατέληξε να είναι το απαραίτητο σουβενίρ που θα έπαιρνε κάποιος από την Ιταλία, αφού οι δαιμόνιοι Ιταλοί φρόντισαν να του δώσουν σάρκα και οστά. Τουρσί λοιπόν στις μέρες μας είναι ένα μικρό ξύλινο μπιμπελό στα χρώματα της αγγλικής και της ιταλικής σημαίας και πωλείται σε όλα τα τουριστικά καταστήματα. Να σημειωθεί ότι δεν έγινε ο ίδιος ντόρος με το «τουρνάιν» [αγγλ. tour + γερμ. nein (νάιν)=όχι]. Το τουρνάιν δήλωνε ξεκάθαρα μεταξύ σοβαρού κι αστείου την άρνηση των Άγγλων τουριστών να επισκεφθούν την αποδυναμωμένη μεγάλη χαμένη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Η λέξη, με τα χρόνια, πήρε την έννοια της ειρωνίας, που πλέον χρησιμοποιείται στην αγγλική καθομιλουμένη μόνο από τους γηραιότερους κι όχι από τη νέα γενιά.

Πότε και πώς δημιουργήθηκε το κέλυφος των σαλιγκαριών:
Είναι απλό. Όπως πολύ καλά γνωρίζει ήδη η επιστημονική κοινότητα αλλά αρνείται να παραδεχτεί, τα σαλιγκάρια έχουν ανεπτυγμένη τη λογική, σχεδόν όσο και ο άνθρωπος. Έτσι, στις κοινωνίες τους χρησιμοποιούν ονόματα, ακριβώς όπως έμείς. Όταν ακόμα δεν είχαν κέλυφος λοιπόν, ένα νεογέννητο σχεδόν σαλιγκαράκι, η μικρή Κέλλυ, ήταν ένα ασθενικό μωρό και έπρεπε να παραμείνει στη φωλιά (βλ. θερμοκοιτίδα) για να δυναμώσει και να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα έξω. Απαγορευόταν δε, να τη δει το φως. Για κακή της τύχη όμως, πέρασε φως του Ηλίου στη φωλιά και η μικρή Κέλλυ, πέθανε από την ακτινοβολία, από το φως. Έτσι, από τότε, τα σαλιγκάρια αποφάσισαν να συνθέτουν το κέλυφός τους με υλικά που αντλούν από τη φύση, όπως χώμα και ρίζες, για να είναι εξασφαλισμέη η επιβίωσή τους σε κάθε περίπτωση. Το όνομα του κέλυφους προήλθε από τη μικρή Κέλλυ και το φως, που αποτέλεσε την αιτία να αποδημήσει εις Κύριον. Κέλλυ+φως=Κέλυφος.
Συμπερασματικά, η Κέλλυ, έσωσε τους μεταγενέστερους σαλίγκαρους με το θάνατό της.

Σάκε: ανοίκει στην οικογένεια των λεξεων οι οποίες περιγράφουν λέξεις-απομιμήσεις. H λέξη προέρχεται απο την αρχαία Ελλάδα και όχι απο την Ιαπωνία, όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί σήμερα. Το “κε” ήταν ένα σκεύος που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα για να ετοιμάσουν ένα ζεστό κρασί που το εφτιαχναν στην Κρήτη, το “ρακέ” (σήμερα γνωστό και ως “ρακί”).
Οι αρχαίοι Έλληνες, γνωστοί θαλασσοπόροι/εξερευνητές, όταν είχαν ανακαλύψει την Ιαπωνία, ειχαν αναπτύξει πολύ καλές εμπορικές σχέσεις και ένα απο τα κύρια εξαγώγιμα προϊόντα τους ήταν το ρακέ. Οι Ιάπωνες, γνωστοί για την συνήθειά τους ως λαός να αντιγράφουν τους άλλους, προσπάθησαν να το παράγουν μόνοι τους και εφτιαξαν ένα ποτό απομίμηση το οποίο ονόμαζαν “κε” διότι ως γνωστόν στην ιαπωνική γλώσσα δεν υπάρχει το γράμμα “ρ”. Οι Έλληνες που δοκίμασαν το ποτό/απομίμηση το είπαν σα-ρακέ και με το πέρασμα των αιώνων, έμεινε η συντομότερη και πιο εύχρηστη λεξη, σάκε.

Σαλιγκάρι: το σαλιγκάρι είναι η κινέζικη απομίμηση του πανάκριβου ξύλου με την ονομασία “λυγάρι”, που παίρνουμε από το γνωστό δέντρο λυγαριά, που φύεται αποκλειστικά και μόνο στα αιγαιοπελαγίτικα νησία (“lygaria” όπως χαρακτηριστικά το ονόμασαν οι Φράγκοι και οι Ενετοί). Το δέντρο αυτό αποτέλεσε και το θέμα του γνωστού νησιώτικου τραγουδιού “λυγαριά λυγαριά, εσένα έχω στην καρδιά” το οποίο γράφτηκε από τον γνωστό Παριανό τραγουδοποιό του 18ου αιώνα, Βαγγέλη Εκατονταπυλιανίτη, προκειμένου να εκφράσει των ανιδιοτελή του έρωτα για μία όμορφη Ναξιώτισσα. Το λυγάρι, είναι πολύ ευλύγιστο ως ξύλινο υλικό, πράγμα που το καθιστά σπάνιο και υπερβολικά χρήσιμο σε δίαφορες κατασκευές οπως τόξο, σφεντόνα, ξύλινο ταμπλό αυτοκινήτου, όμποε κτλ. Το συνθετικό ξύλο “σαλιγκάρι”, είναι φθηνότερο αλλά υποδεέστερης ποιότητας και χρησιμοποιείται κατα κόρον σε οικοδομές και είδη εσωτερικής διακόσμησης που παράγονται από μεγάλες πολυεθνικές οπως πχ ΙΚΕΑ.
Οι Κινέζοι δεν αναγνωρίζουν την ονομασία “σαλιγκάρι” την οποία έδωσαν οι Έλληνες παραγωγοί για να ξεχωρίζουν το αυθεντικό πανάκριβο λυγκάρι από το συνθετικό, μέτριας ποιότητας “σαλιγκάρι”. Η υπόθεση της ονομασίας είναι ακόμα στα δικαστήρια.

Σαΐτα: ποδοσφαιρικός όρος που αναφέρεται όταν η ομάδα κερδίζει αλλά μετά από πολύ κακή εμφάνιση (σα-ήττα), γεγονός που αποτελεί αφορμή για απολύσεις στο προπονητικό team. Ο όρος έχει προέρθει από το αμερικανικό Football.

Σαλοπέτα: η λέξη έχει διττή σημασία, έχει χρησιμοποιήθεί τόσο στην ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Ο Λ.Οπέτας (Λεωνίδας Οπέτας) ήταν ένας από τους εξέχοντες δημογέροντες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους του 1835. Αρχικά ήταν πολύ δημοφιλής στο λαό, διότι διακρινόταν για την σύνεση και την οξυδέρκειά του ως πολιτικός της εποχής. Για τους λόγους αυτούς επιλέχθηκε από τον Όθωνα να αναλάβει την οικονομική διαχείρηση της Πελοποννήσου. Η θητεία του Λ.Οπέτα σ’αυτό το πόστο όμως δεν στέφθηκε με επίτυχία διότι αυτός φρόντισε να βάλει το προσωπικό του συμφέρον πάνω από το εθνικό, με αποτέλεσμα το χρέος της περιοχής να φτάσει σε χαώδη επίπεδα, σε αντίθεση με την προσωπική του περιουσία, που αυξήθηκε υπερβολικά. Το σκάνδαλο αυτό έγινε γνωστό σε όλη την ελληνική επικράτεια με αποτέλεσμα το όνομά του να γίνει συνώνυμο με την απάτη. Έκτοτε ο δύσπιστος ελληνικός λαός όταν ήθελε να υποδηλώσει ότι κάποιος πολιτικός είναι διεφθαρμένος έλεγε ότι “αυτος είναι σαν τον Λ.Οπέτα” (Σαν+Λ.Οπέτα=Σαλοπέτα).
Από το έξωτερικό προέρχεται η δεύτερη σημασία της λέξης και συγκεκριμένα από τους Βάσκους αυτονομιστές της ΕΤΑ, οι οποίοι προκειμένου να μεταφέρουν τα εκρηκτικά τους, τα μετέφεραν σε μικρές ή μεγάλες συσκευασίες γλειφιτζουριών (αγγλ. Lollipop – συντομογραφία LOP). Από εκεί πήραν και το όνομά τους τα άκρως επικίνδυνα και ζημιογόνα εκρηκτικά LOPETA. Έτσι λοιπόν, η λέξη “Σα-LOPETA”, έφτασε να σημαίνει την πολύ επικίνδυνη και εκρηκτική κατάσταση. Χρησιμοποειίται ακόμα και στην καθημερινή ζωή όπως: “σκέτη σαλοπέτα το διπλανό γραφείο. Πήγα να ζητήσω ένα στιλό και όλοι τσακώνονταν αλλόφρονες μεταξυ τους. Δεν ξαναπατάω εκεί”.

Πηγή:navag-io.blogspot.com

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Σύμβαση Hugh Cooper & Co και Δ.Μπάτσης

Πάντα αναρωτιόμασταν για ποιον λόγο η Ελλάδα δεν παράγει πολλά από τα είδη καθημερινότητας όπως οι πάνες για τα μωρά καθώς και για ποιον λόγο στην Ελλάδα δεν συναρμολογούμε ούτε καν παιδικά ποδηλατάκια. Μετά από πολύ ζόρισμα αποφάσισαν οι "ηγέτες" μας να ασχοληθούν με τα Ελληνικά πετρέλαια και ήταν πασιφανές ότι υπήρχε ένα αόρατο χέρι που τους απαγόρευε να ασχοληθούν με το θέμα. Ένα αόρατο χέρι για το οποίο δεν θα έπρεπε ποτέ να μάθει κανείς το παραμικρό.
Επειδή όμως ανεξήγητα πράγματα δεν υπάρχουν διαβάζοντας τα παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο ενός επιστήμονα, του Δημήτρη Μπάτση, που εκτελέστηκε για το τόλμημά του , θα αρχίσουν να "ξεθολώνουν" πολλά από τα ... μυστήρια που σχετίζονται με τον παράδοξο τρόπο διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Αυτή η χώρα ήταν και παραμένει δικιά τους. Είναι η Ελλάδα τους και όχι η Ελλάδα μας. Κι όπως ορθότατα φώναζε από παλιά ο George Carlin... όλοι μας ανήκουμε σε ... ιδιοκτήτες. Αυτοί κατέχουν τη γη, τους φυσικούς πόρους δηλαδή τα πάντα.
Η μοναδική αποκάλυψη αυτή προέρχεται από την πολύ χρήσιμη ιστοσελίδα http://miastala.com/s/archives/11395 

Σύμβαση Hugh Cooper & Co και Δ.Μπάτσης.
Υπάρχει μια σύμβαση η οποία λήγει φέτος. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι αυτή η χώρα από την δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι Έλληνες πολιτικοί.
Η σύμβαση λέγεται Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation !
Ο μακαρίτης ο Δ.Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”, αποκάλυψε την ύπαρξη της λεγόμενης “σύμβασης cooper” (υπεγράφη το 1940 και λήγει το 2010 και είμαι περίεργος να δω αν οι ξεφτιλισμένοι οι πολιτικάντηδες θα την ανανεώσουν!
Υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας και παραδίδεται-σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό) !!!, βάσει της οποίας τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινος μας πλούτος, τίθενται υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Δ.Μπάτσης μαζί με τον Ν.Μπελογιάννη το 1952 !!!
Από τους 12 που ήταν για “ντουφέκι”, επέλεξαν μόνον 3, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Δ.Μπατσης! Καταλάβατε γιατί κανένας πολιτικός δεν αποτολμά να ακουμπήσει τα παρθένα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο – χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα.
Περισσότερα για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ

Ακολουθούν σελίδες με αποκαλύψεις που θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα
.
.












Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Οι Αλεβίτες της Θράκης (απο το ΒΗΜΑ 23.1.2011)


MΠΕΚΤΑΣΗΔΕΣ: ΟΙ 3.000 ΑΛΕΒΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

«Αυτοί πάνε στο τζαμί, εμείς τραγουδάμε στον τεκέ»
«Δεν είναι καθόλου απλό να ανήκεις σε μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα» εξηγεί στο «Βήμα» Ελληνας Πομάκος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του «Στα ορεινά πομακικά χωριά της Ροδόπης αυτοαποκαλούνται κιζιλμπάσηδες ή μπεκτασήδες ενώ στα ορεινά του Εβρου αλεβίτες» λέει μιλώντας στο «Βήμα» μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων και συνεργάτης της πομακικής εφημερίδας «Ζαγάλισα» (www.zagalisa.gr) ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Οι αλεβίτες της Ελλάδας αριθμούν, σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που τους ανέφερε πρώτη φορά στην ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2009, μόλις 3.000 άτομα ανάμεσα σε ένα σύνολο 120.000 μουσουλμάνων της Θράκης. «Μια βασική διαφορά μας με τους σουνίτες είναι ότι αυτοί πηγαίνουν στο τζαμί ενώ εμείς στον τεκέ-ο πιο ονομαστός είναι ο τεκές της Ρούσσας».

Η Αγκυρα, μας λέει τηλεφωνικά από την Κομοτηνή, προσπαθεί να κάνει τη μειονότητα να αυτοπροσδιοριστεί ως «τουρκομουσουλμανική σουνιτική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Οτιδήποτε δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο «ξεσηκώνει την αντίδραση των οργάνων της στην περιοχή». Οι αλεβίτες έχουν συνηθίσει να κρατούν πάντα χαμηλό προφίλ. «Η αλεβιτική ταυτότητα καταδιώκεται» λέει φέρνοντας το παράδειγμα ενός «πατροπαράδοτου πανηγυριού στο χωριό Χίλια που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι, τον Αύγουστο, και περιλαμβάνει αγώνες πάλης στους οποίους συμμετείχαν κάτοικοι των γύρω χωριών. Τώρα έρχονται παλαιστές από την Τουρκία και έχει μετατραπεί σε τουρκική φιέστα. Το ελληνικό κράτος μάς έχει εγκαταλείψει- ακόμη και τα πεδινά χωριά,πόσω μάλλον τα ορεινά. Οταν τα αστυνομικά τμήματα ξηλώνονται, σε ποιον θα στραφεί ο αλεβίτης Πομάκος που τρομοκρατείται;».

Μας εξηγεί πώς λειτουργεί ο εκφοβισμός. «Σε κάθε χωριό υπάρχουν άτομα που πληρώνονται από την Αγκυρα και προσπαθούν να πετύχουν τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό όποιου προβάλλει την αλεβίτικη ταυτότητά του. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ιμάμηδες στα μεικτά χωριά. Αν έχει μαγαζί, λένε στον κόσμο στο τζαμί να μην ψωνίζει από αυτόν.Οι διαφορετικές ταυτότητες θεωρείται ότι απειλούν την τουρκομουσουλμανική ενότητα. Ζούμε στην Ελλάδα, ένα ελεύθερο κράτος του 21ου αιώνα,και δεν μπορούμε να δηλώσουμε την ταυτότητά μας! Πραγματοποιείται μια πολιτιστική γενοκτονία εναντίον μας».

Οι αλεβίτες της ελληνικής Θράκης παντρεύονται μεταξύ τους, αν και «τα τελευταία χρόνια γίνονται και λίγοι γάμοι με σουνίτες.Τεκέδες μάς έχουν απομείνει λίγοι και ο έλεγχός τους έχει περιέλθει στα χέρια των σουνιτών». Από τους Πομάκους ένα μικρό μόνο μέρος είναι αλεβίτες. Τα μεγαλύτερα χωριά τους είναι η Ρούσσα, το Γονικό, το Μέγα Δέρειο και η Χλόη- τα περισσότερα βρίσκονται στον Εβρο. Υπάρχουν και λίγοι τουρκογενείς αλεβίτες

Τα Σεπτεμβριανά (Κωνσταντινούπολη 6-7 Σεπ. 1955)

Quantcast
Η αφορμή των γεγονότων της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας μετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού. Η Μ. Βρετανία, με τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραμείνει στην Κύπρο με κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρ­κτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί. Η Βρετανική διπλωματία, με μια μοναδική τέχνη, εξάπτει τον Τουρκικό φανατισμό, διεγείρει τον μόνιμα υποβόσκοντα σωβινισμό και οδηγεί Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε μια ανθελληνική υστερία. Η Κύπρος που λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την εύρισκε στο γεωγραφικό χάρτη με δυσκολία, έγινε ξαφνι­κά το κυρίαρχο θέμα που απασχολούσε τις εξαθ­λιωμένες λαϊκές μάζες.
Η Τουρκία, πάντα με τη Βρετανική καθοδήγη­ση, πλημμυρίζει με τις οργανώσεις “Η Κύπρος είναι Τουρκική” και ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουριέτ, ανα­δεικνύεται σε ένα καταπληκτικό έμπορο του φα­νατισμού και του κιτρινισμού. Η εφημερίδα του, η “Χουριέτ”, από 11.000 φύλλα κυκλοφορία που είχε όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1948, ξετινά­χτηκε με μια πύρινη ανθελληνική αρθρογραφία, στις 600.000 φύλλα ημερησίως!
Το παράδειγμα, όπως ήταν φυσικό, ακολούθη­σαν και οι υπόλοιπες Τουρκικές εφημερίδες που ξεπερνούσαν η μια την άλλη σε παραπληροφό­ρηση και ανθελληνικές υπερβολές, με αποτέλε­σμα να χτίζεται σταδιακά στις λαϊκές μάζες ένα έντονο ανθελληνικό μένος.
Στις αρχές Αυγούστου 1955, και ενώ συνεχιζό­ταν η μάχη για την Διεθνή αναγνώριση του δι­καιώματος αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού, η Αγγλία έχει καταστρώσει τα σχέδιά της. Συγκα­λεί στο Λονδίνο τριμερή διάσκεψη για το Κυ­πριακό με την συμμετοχή της Αγγλίας, Ελλάδος και Τουρκίας, παρ’ όλο που η Τουρκία έχει που­λήσει την Κύπρο στους Άγγλους από το 1878 και έχει αναγνωρίσει, με το άρθρο 20 της Συνθή­κης της Λωζάννης, με τον πλέον πανηγυρικό και κατηγορηματικό τρόπο, την πλήρη έλλειψη οποιουδήποτε δικαιώματος της στην Κύπρο. Η Μ. Βρετανία θέλει όμως να πετύχει την ενεργό ανάμειξη της Τουρκίας σαν βασικού παράγοντα στο Κυπριακό και ο πιο διπλωματικός τρόπος είναι η σύγκληση μιας τριμερούς διάσκεψης με την συμμετοχή της Τουρκίας.
Η Ελλάδα ζει το βουβό δράμα της. Ο πρωθυ­πουργός Αλέξανδρος Παπάγος έχει καταρρεύσει από μια σοβαρή ασθένεια που τον έχει καταστή­σει ανίκανο να κυβερνήσει. Οι δύο αντιπρόεδροι Παν. Κανελλόπουλος και Στεφ. Στεφανόπουλος που ασκούν την εξουσία, δεν έχουν τη δυνατότη­τα πρωτοβουλιών. Έτσι η Ελλάδα πέφτει στην Αγγλική παγίδα και αποδέχεται τη συμμετοχή της στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου που επιση­μοποιεί την Τουρκική ανάμειξη στο Κυπριακό.
Στις 29 Αυγούστου 1955, στο μέγαρο Λάνκαστερ Χάους του Λονδίνου, αρχίζει η τριμερής διάσκεψη. Μια μέρα νωρίτερα, ο Βρετανός Υπουρ­γός Εξωτερικών Χάρολντ Μακ Μίλαν στέλνει κρυ­πτογραφημένο μήνυμα στον Τούρκο ομόλογο του Φατίν Ρουστού Ζορλού, συμβουλεύοντας τον πως πρέπει να προχωρήσει σε “εντονότερη δράση” για να αποδειχθεί η Τουρκική αποφασιστικότητα στην περιφρούρηση των συμφερόντων της.
Το απόγευμα της 5ης Σεπτεμβρίου ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών συγκαλεί συνέντευξη τύπου και ανακοινώνει με μια διάχυτη υπεροψία που του χαρίζει η Βρετανική υποστήριξη: Ή Κυβέρνησή μου, δηλώνει, έπαψε να ενδιαφέρεται για την παρούσα διάσκεψη. Παύουμε τη συμμετο­χή μας. Ο λόγος είναι ότι θεωρούμε απαράδεκτο το Ελληνικό αίτημα για αυτοδιάθεση της Κύπρου. Αν η Ελλάδα επιμένει, ας διαλέξει μεταξύ της Κύπρου και της φιλίας μας!”
Και λίγες ώρες αργότερα, τα μεσάνυχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου, αρχίζει η εφαρ­μογή ενός σατανικού σχεδίου που απέβλεπε αφ’ ενός μεν στο να δείξει την δήθεν “αγανάκτηση” του Τουρκικού λαού για τις ελληνικές απόψεις, αφ’ ετέρου δε στο να ξεριζώσει, άπαξ δια πα­ντός, τον εναπομείναντα Ελληνισμό της Κωνστα­ντινούπολης. Στον κήπο του σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, τοποθετείται 6όμ6α που δεν προκάλεσε Βέβαια καμιά ζημιά πέρα απ’ τα τζάμια μερικών παραθύρων που έσπασαν. Τη 6όμ6α, σύμφωνα με το βούλευμα του Συμβου­λίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης που βγήκε στις 17 Δεκεμβρίου 1955, τοποθέτησε ο φύλα­κας του κτιρίου Χασάν Μεχμέτογλου και την πα­ρέλαβε από τον φοιτητή Οκτάυ Εγκίν, γιό του πρώην βουλευτή Ροδόπης, και μετέπειτα αρχηγό της Τουρκικής αστυνομίας στην Άγκυρα.
Η συνέχεια του σχεδίου εξελίχτηκε στην Κων­σταντινούπολη και στη Σμύρνη. Στις 6 το από­γευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταξίμ της Κων­σταντινούπολης φοιτητές και πολίτες, μεταξύ των οποίων και αρκετές εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά. Σε λίγο κυκλοφορεί στο σημείο της συγκέντρωσης το έκτακτο παράρτημα της εφη­μερίδας “Ισταμπούλ Εξπρές”.
“Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα” έγραφε ο τεράστιος τίτλος της παραπλη­ροφόρησης και το κείμενο περιέγραφε φαντα­στική καταστροφή του σπιτιού του Κεμάλ Ατα­τούρκ και του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσα­λονίκη.
Σε λίγο, από τους γύρω δρόμους στους οποίους υπήρχαν σταθμευμένα στρατιωτικά αυτοκίνητα και άλλα τροχοφόρα, άρχισαν να κατεβαίνουν άτομα του τουρκικού υπόκοσμου μαζί με Λαζούς, Τσέτες και άτομα άλλων φυλών που είχαν μεταφερ­θεί απ’ τα Βάθη της Ανατολής, οπλισμένα με σι­δερένιους λοστούς, ρόπαλα, μαχαίρια και διαρρηκτικά εργαλεία. Οι οπλισμένες ομάδες των “δια­δηλωτών” ξεχύνονται στους δρόμους της Κων­σταντινούπολης.
Ακολουθούν ώρες πραγματικής κόλασης.
Τα συνθήματα “Yikin, kirin, giavourdour” (Σπά­στε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης) και “Kahrolsun giavourlar” (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες) δονούν την ατμόσφαιρα και ένα μέρος του όχλου κινεί­ται στο Istiklal Caddesi, το περίφημο Πέρα, που στο ένα χιλιόμετρο της διαδρομής του είχε, σαν το πιο φημισμένο εμπορικό κέντρο της Πόλης, 700 περίπου μαγαζιά που το συντριπτικό τους ποσοστό ανήκε σε Έλληνες. Από τους πρώτους στόχους που δέχονται την επίθεση του παθια­σμένου όχλου, το καφενείο Έπτάλοφος” στην πλατεία Ταξίμ. Τζάμια, τραπέζια, καρέκλες, μπου­φέδες γίνονται συντρίμμια και η γιγαντιαία επι­δρομή αρχίζει.
Οι οργανωμένοι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε τρείς ομάδες. Η πρώτη σπάει με λοστούς τα ρολά, τις πόρτες και τα τζάμια των καταστημά­των. Η δεύτερη αρπάζει και σκορπάει στους δρό­μους τα εμπορεύματα και η τρίτη καταστρέφει και λεηλατεί. Εκατό περίπου ομάδες εκτελούν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση απ’ το Βόσπορο ως τη θάλασσα του Μαρμαρά. Οι επικεφαλής των διαδηλωτών με καταλόγους σπιτιών και καταστημάτων των Ελλήνων, που είχαν σημαδευτεί με ευδιάκριτα σήματα, διευθύνουν τις ομάδες των διαδηλωτών. Πρόκειται για ένα ορ­γανωμένο τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Δεκάδες Έλληνες πολίτες και κλη­ρικοί κακοποιούνται. Λεηλατούνται και παραδίδο­νται στις φλόγες 73 ελληνικές εκκλησίες. Κατα­στρέφονται εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανε­κτίμητης ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας. Καταστρέφονται ολοσχερώς και τα 26 ελληνικά σχο­λεία και οι πίνακες γραμμένοι με το τελευταίο μάθημα της μέρας, σκορπάνε στους δρόμους. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γέ­νους Σχολή και το Ζάππειο Λύκειο δέχονται την επίθεση του όχλου με απίστευτη μανία. 4.340 ελληνικά καταστήματα καταστρέφονται και λεη­λατούνται. 2.600 χριστιανικά σπίτια βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και παραδίδονται στο μέ­νος και στην πρωτοφανή λύσσα του όχλου. Ρη­μάζονται κυριολεκτικά τα γραφεία και τα πιεστή­ρια και των τριών ελληνικών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης. 21 ελληνικά εργοστάσια κα­ταστρέφονται ολοκληρωτικά και οι μηχανές και τα εργαλεία αυτών που Βρίσκονται στα παράλια του Βοσπόρου, πετιούνται στη θάλασσα 110 ελ­ληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία καταστρέφο­νται, λεηλατούνται η παραδίδονται στις φλόγες. Οι Πατριαρχικοί Τάφοι και τα σκηνώματα των με­γάλων ευεργετών του Έθνους, που από το 1850 τοποθετούνται στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής δέχονται την επίθεση του όχλου που με κανιβαλική μανία σπάει τους τά­φους, ξεθάβει τα οστά των νεκρών και τα σκορ­πάει στους δρόμους. Στο Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί, μια ομάδα διαδηλωτών επί δύο ολό­κληρες ώρες καταστρέφει τάφους και σταυρούς, σκάβει τους πιο πρόσφατους και βγάζει έξω τα πτώματα, μαχαιρώνοντας και κομματιάζοντάς τα. Οι θόρυβοι από τα τζάμια, τα έπιπλα και τα είδη που καταστρεφόταν, οι καπνοί από τις φωτιές στα σπίτια, στα καταστήματα και στις εκκλησίες, οι αλαλαγμοί και τα συνθήματα του όχλου, οι κραυγές απελπισίας, ο τρόμος και ο πανικός των θυμάτων της επιδρομής, οι εκατοντάδες βιασμοί, οι δεκάδες των θανάτων αθώων θυμάτων δη­μιουργούν μια άλλη νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου, μια δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, γνω­στής σαν “Βαλουκλιώτισα”, οι αστυνομικοί και ο νυχτοφύλακας που υποτίθεται ότι την φύλαγαν, καθοδηγούν τον όχλο στην καταστροφή και στη λεηλασία του ιστορικού Μοναστηριού. Ο 90χρο- νος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς βρίσκει τραγικό θάνατο στις φλόγες της φωτιάς που άναψαν για να τον κάψουν. Ο 60χρονος ηγούμενος επίσκο­πος Παμφιλίου Γεράσιμος βασανίζεται και τραυ­ματίζεται βαρειά στο κεφάλι.
Στα Θεραπιά η Μητρόπολη Θεραπίων-Δέρκων παραδίνεται στις φλόγες μαζί με την σπάνια και ανεκτίμητης αξίας βιβλιοθήκη της. Το ιστορικό κτίριο της Μητρόπολης, στο οποίο πριν απ’ την επανάσταση του 1821 γινόταν μυστικές συσκέ­ψεις με προύχοντες της Πόλης και τον Παπα­φλέσσα που σαν μέλος της Φιλικής Εταιρίας στα­ματούσε στην Κωνσταντινούπολη καθ’ οδό προς την Οδησσό, καταστρέφεται τελείως.
Στο Μέγα Ρέμα, Βρίσκεται το σπίτι του Μητρο­πολίτη Ηλιούπολης Γεννάδιου που είναι ό,τι κα­λύτερο έχει να επιδείξει το Φανάρι: Κοινωνιολό­γος, ιστορικός, θεολόγος και πολυγραφότατος – μια πνευματική προσωπικότητα που μιλάει 7 γλώσ­σες και ακτινοβολεί όχι μόνο στον Ελληνισμό της Πόλης αλλά σ’ ολόκληρο το χριστιανισμό όπου κι’ αν βρίσκεται. Γι’ αυτήν ακριβώς την αξία του ο Γεννάδιος είναι προκαθορισμένος στόχος. Ο όχλος μπαίνει στο σπίτι του και όταν τον εντοπίζει στον επάνω όροφο, τον κακοποιεί βάναυσα και τον ρί­χνει απ’ τις σκάλες μέχρι, κουτρουβαλώντας, να βρεθεί στο ισόγειο. Ο όχλος καταστρέφει με μα­νία ό,τι υπάρχει μέσα στο σπίτι μαζί με την πλού­σια βιβλιοθήκη που είχε δημιουργήσει ο Γεννά­διος. Στη συνέχεια τον σέρνουν στο δρόμο συνε­χίζοντας την κακοποίησή του ώσπου τον εγκατα­λείπουν αναίσθητο. Ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος, πεθαίνει λίγα εικοσιτετράωρα μετά τα γεγονότα.
Στη Σμύρνη, οργανωμένα στίφη ξεχύνονται στους δρόμους με προκαθορισμένους στόχους: Ο πρώτος στόχος είναι το Ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης, που καταστρέ­φεται και πυρπολείται. Ο δεύτερος στόχος είναι το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Σμύρνη που παραδίδεται στις φλόγες μπροστά στο απαθές βλέμμα των Τούρκων φρουρών του. Έντρομος ο Γενικός Πρόξενος καταφέρνει να διαφύγει με την οικογένειά του από την πίσω πόρτα. Ο επόμενος στόχος, τα σπίτια των Ελλήνων αξιω­ματικών που υπηρετούσαν στο NATO. Με κατα­λόγους που έχουν τις διευθύνσεις τους, οι “δια­δηλωτές” επιτίθενται εναντίον τους ρημάζοντας, λεηλατώντας, κακοποιώντας και καίοντας έπιπλα, σπίτια και ελληνικές σημαίες.
Όταν, μετά τα μεσάνυχτα, οι οργανωμένες ομά­δες έχουν ολοκληρώσει το έργο τους η Τουρκική Κυβέρνηση ευαρεστείται, επιτέλους, να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Το σχέδιο τους σημείωσε καταπληκτική επιτυ­χία. Το σύνολο σχεδόν των ελληνικών περιου­σιών καταστράφηκε. Ο ελληνικός πληθυσμός τρο­μοκρατήθηκε. Οι απειλές για την ζωή των Ελλή­νων της Κωνσταντινούπολης τους έκανε να νοιώ­θουν πώς βρισκόταν σ’ ένα απέραντο ναρκοπέ­διο. Τα συνθήματα “Bugun maliniz, yarin kafaniz” (Σήμερα το βιός σας, αύριο το κεφάλι σας) και “Dun seker bayrami, bugun kurban bayrami” (Χθές ήταν η γιορτή του γλυκού, σήμερα είναι η γιορτή της θυσίας), σπέρνουν τον τρόμο και τον πανικό στον θανάσιμα λαβωμένο Ελληνισμό της Πόλης. Το καταλυτικό συναίσθημα της ανασφάλειας παραλύει τις ψυχές όλων. Τα δάκρυα, στα μάτια και στις καρδιές, τρέχουν ασταμάτητα. Ο Πατριάρ­χης Αθηναγόρας, ο τραγικός πνευματικός ηγέ­της που έσυρε τον βαρύ σταυρό του μαρτυρίου, προσπαθεί να εμψυχώσει όλους όσους έχασαν το θάρρος κι’ είναι έτοιμοι να φύγουν:
- Είδατε, τους λέει, τα κόκκαλα; Ξεθάφτηκαν για να σας μιλήσουν, για να σας πουν το χρέος πούχετε να μείνετε σε τούτη τη Γή που γεννή­θηκαν οι πατέρες σας, οι πατέρες των πατέρων σας, εσείς, τα παιδιά σας.
Μάταια όμως. Η μοίρα της Πολιτικής ρωμιοσύ­νης είναι πολύ σκληρή. Το 1922 η Μικρασιατική καταστροφή, το 1928 η συμφορά με την φωτιά που σε μια νύχτα αποτέφρωσε τα περίφημα Ταταύλα, το 1941 η στρατολόγηση είκοσι ηλικιών και η αποστολή της σε τάγματα εργασίας, το 1942 το περίφημο βαρλίκι που εξόντωσε οικονομικά και φυσικά τον Πολίτικο Ελληνισμό και τώρα ο τυφώνας που σάρωσε στο πέρασμά του, μέσα σε λίγες ώρες, τους κόπους μιας ζωής. Η ομογένεια της Κωνσταντινούπολης δεν αντέχει πια άλλο. Γονατίζει κάτω απ’ τα συνεχή κι’ ανελέητα χτυ­πήματα. Σε λίγο, καραβάνια ολόκληρα εγκαταλεί­πουν τη Βασιλεύουσα για να σώσουν, τουλάχι­στον, τη ζωή τους. Οι εκκλησίες που πλημμύρι­ζαν και στον αυλόγυρο ακόμα, αρχίζουν να ερη­μώνουν. Τα σχολεία βρίσκονται σιγά-σιγά χωρίς μαθητές και αρχίζουν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Ο Ελληνισμός της Κων/λης συρρικνώνεται ραγδαία. Από 315.000 άτομα που υπήρχαν στην Κων/λη, Ίμβρο, Τένεδο, σε αντιστάθμισμα 80.000 περίπου μουσουλμάνων που κρατήθηκαν στη Δυτική Θράκη, στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάννης που υπεργράφη το 1923 μεταξύ Ελλά­δος και Τουρκίας, σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά μόνο λίγες χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, μετά και την χαριστική βολή των απελάσεων που ακολούθησαν 9 χρόνια αργότερα. Και η Κωνσταντινούπολη ερημώνει, ξεραίνεται απ’ τις ρίζες της, απ’ τον Ελληνισμό της, που σκορπάει στο δρόμο της προσφυγιάς σαν φοβι­σμένο κοπάδι που προσπαθεί ν’ αποφύγει τα σπα­σμένα γυαλιά που απλώνονται στους δρόμους απ’ τις καταστροφές της μαύρης νύχτας.
Δύο εικοσιτετράωρα μετά τα γεγονότα, ο Τούρ­κος Πρωθυπουργός Αντάν Μεντερές, με την συ­νήθη εξοργιστική Τούρκικη υποκρισία, δηλώνει πώς τα έκτροπα ήταν έργο των κομμουνιστών που σκόπευαν να ανατρέψουν το καθεστώς της Τουρκίας.
Την επομένη όμως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ισμέτ Ινονού, δηλώνει στα γρα­φεία του Λαϊκού Κόμματος, του οποίου ήταν αρ­χηγός, με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Είναι καλό που δεν αναμείχτηκε το κόμμα μας στα γεγονό­τα, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο, που είναι ένας βραχνάς”.
Ο Διεθνής Τύπος δίνει μεγάλη προβολή στο πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού στην Τουρκία. Μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής, της Μέσης Ανα­τολής, της Αφρικής και του Καναδά περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα την Τουρκική θηριω­δία.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1955, ο Άγγλος δημοσιο­γράφος Νοέλ Μπάρμπερ γράφει, μεταξύ άλλων, στην Βρετανική εφημερίδα “Νταίηλυ Μαίηλ”: Ό ιερέας της εκκλησίας του Γενή Μαχαλά, αφού γυμνώθηκε, δέθηκε σ ένα φορτηγό αυτοκίνητο που τον γυρνούσε στους δρόμους όπου το πλή­θος τον έφτυνε. Απ’ όσα είδα και άκουσα δεν μου μένει καμιά αμφιβολία ότι η επίθεση του Τουρ­κικού όχλου κατά των ελληνικών περιουσιών είχε προμελετηθεί και προετοιμαστεί με επιμέλεια. Η φωτιά που σάρωσε την Πόλη άναψε σε εκατό διαφορετικά σημεία την ίδια ακριβώς ώρα. Ο όχλος καθοδηγείτο από ειδικά άτομα που υποδείκνυαν ποιά καταστήματα και ποιά σπίτια έπρεπε να κα­ταστραφούν και ποιά έπρεπε να μείνουν άθικτα, συνεπώς καθοδηγείτο από ψύχραιμους εγκέφα­λους που χειραγωγούσαν τις πράξεις του με σταθερό, προμελετημένο και αντικειμενικό σκο­πό. Με μια ταχύτατη προσπάθεια οι Τούρκοι για να κατευνάσουν τον αγανακτισμένο από την πρω­τοφανή αυτή αγριότητα, κόσμο, επέρριψαν όλη την ευθύνη στους κομμουνιστές. Μπορώ να δια­βεβαιώσω πως δεν υπάρχει ούτε κόκκος αλήθειας στον ισχυρισμό αυτό. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα η Τουρκία καυχάται πως δεν έχει κομμου­νιστές, και δεν έχει πράγματι. Πως λοιπόν, μέσα σε μια νύχτα, ξεπήδησε ολόκληρο πλήθος απ’ αυτούς για να προκαλέσει τόσες καταστροφές, με την ανοχή μάλιστα των αστυνομικών αρχών;”.
Πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα ανετράπη η κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές από στρατιωτι­κό πραξικόπημα. Ακολούθησε η δίκη της Πλάτης που έληξε στις 5/1/1961. Ο πρωθυπουργός Αντναν Μεντερές και ο Υπουργός των Εξωτερι­κών Φατίν Ρουστού Ζορλού βρέθηκαν ένοχοι για πολλά αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για την οργάνωση και εκτέλεση του πογκρόμ εναντίον των Χριστιανών στις 6 Σεπτεμβρίου 1955. Και οι δύο θανατώθηκαν με απαγχονισμό. Το χωριό Γκιόρζε της Μικράς Ασίας απ’ το οποίο προερχόταν οι περισσότεροι Λαζοί επιδρομείς, τέσσερις βδομά­δες μετά τα γεγονότα, καταστράφηκε τελείως από μεγάλη πυρκαγιά, ενώ δύο άλλα χωριά, που επίσης συμμετείχαν στην επιδρομή, ισοπεδώθη­καν κυριολεκτικά από ισχυρό σεισμό.
Αντί επιλόγου, ας θυμηθούμε πάλι τα λόγια του φιλόσοφου Τουχόλσκυ: “Πες μου πως μεταχειρί­ζεσαι τις μειονότητές σου, να σου πω το επίπεδο του πολιτισμού σου”. Και δε μας μένει παρά μόνο η παρηγοριά, πως εμείς τουλάχιστον οι Έλληνες, υπερασπιζόμαστε όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, το επίπεδο του πολιτισμού μας, τουλάχι­στον όσον αφορά τη μεταχείριση που επιφυλάσ­σουμε στη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτι­κής Θράκης.
Τα αποτελέσματα
Την 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 με την οργάνωση και την καθοδήγηση της τουρκικής κυβέρνησης, οι Τούρκοι μέσα σε μία νύχτα κατέστερψαν, έκαψαν και λεηλάτησαν:
14.340 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ
2.600 ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΠΙΤΙΑ
73 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
26 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
110 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ
21 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ
27 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ
3 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Πηγή:  http://adiotos.wordpress.com